Hoi!

De laatste blog is alweer een paar dagen geleden. Er was een misverstand over wie er zou gaan schrijven en uiteindelijk heeft niemand geschreven!

Een paar dingen zijn ons opgevallen over de Roemenen die ik graag met je wil delen.

Een van onze begeleiders spreekt geen Engels, en hoewel hij de eerste twee dagen heel nors overkwam blijkt hij toch een hele vrolijke, grappige gozer. Maar wanneer ik naar hem lach als vorm van begroeting lacht hij niet terug. Ik voelde me daar een beetje ongemakkelijk bij maar nadat ik wat meer Roemenen heb leren kennen merk ik dat dat kennelijk niet normaal is. Misschien lachen mensen hier niet vriendelijk naar elkaar?

De manier van in de rij staan is ook apart:
Eerder deze week stonden Melanie en Justine in de rij bij de apotheek voor neusspray. Ik weet niet precies hoe jullie ergens in de rij staan maar meestal ga je gewoon een beetje staan en houd je in de gaten wie er na jou binnenkomt, toch? In Roemenië werkt dit anders.... Bij binnenkomst stonden er vier mensen voor ons in twee rijen. Justine en ik gingen er losjes achter staan terwijl we stonden te kletsen. Het duurde echt heel lang voor de eerste twee mensen geholpen waren, het waren nogal oude mensen en die hadden kennelijk de hele inhoud van de apotheek nodig. Ondertussen waren er nog twee mensen binnengekomen die pal voor ons gingen staan. Op dit moment werd dus een iemand nog geholpen en stonden er twee mensen met hun handen op de balie(!), en daar stonden twee mensen pal achter. Toen de twee mensen die voor ons aan de beurt waren klaar waren en de mensen die na ons binnen waren gekomen pal aan de balie stonden riepen Justine en ik: 'nee, nee, nee! We were defintely first!' Haha, wij zagen onze lunchpauze al in duigen vallen!

Overal staan fruitbomen waar mensen vrij van plukken en we logeren vlakbij het hotel zit een hele grote fruitmarkt. Desondanks krijgen we bij elke maaltijd enkel zure augurken en zurige paprika. We hebben om de dag fruit en anders cake... Ik heb zo'n zin in groenten!!

De Roemeense vrijwilligers met wie we veel optrekken slaan een kruisje elke keer als ze voorbij een Orthodoxe kerk komen. Dit vind ik een heel mooi gebruik.

De Roemenen zijn vriendelijke en bescheiden mensen. Ik herken hier veel van bij hoe het bij mijn vader in Egypte gaat. Erg beleefd en bescheiden en niet recht voor zijn raap. Zoals wij.

Dan over het programma:

Vrijdag hebben we de laatste hand gelegd aan de stukjes. 's Ochtends hebben we nog een improvisatiespelletje gedaan. We moesten allemaal roddelnieuws bedenken en dan in groepjes van vier het nieuws presenteren. Een aantal van de meiden waren naar een club gegaan met twee van de Roemeense vrijwilligers en dit zorgde voor voldoende materiaal voor het roddelnieuws. Hilariteit alom.

Zaterdag zijn we op pad gegaan. Om tien uur zaten we met zijn allen in het busje en de auto en gingen we naar een kasteel. Nadat we de auto geparkeerd hadden moesten we wachten op een soort van treintje dat voortgetrokken werd door een tractor. Nou hadden Justine en Melanie al ontdekt dat de Roemenen er een aparte manier van ‘in de rij staan' op na houden maar dit sloeg alles! Stel je ons voor: een groep van tien bontgekleurde Nederlanders waarvan twee in een rolstoel en twee Roemeense begeleiders... Het eerste karretje lieten we ons maar voorbij gaan omdat mensen te veel duwden en ons niet de gelegenheid gaven in te stappen. Toen het tweede treintje arriveerde hadden we al besloten om het op zijn Hollands te gaan doen. En nog wisten mensen zich langs ons te wringen terwijl we met halve rolstoelen in de openingen stonden. Maar goed, met een beetje gemopper en terugduwen (sta je mannetje!) zijn we heelhuids boven aangekomen.

Het duurde even voordat we met iedereen boven aan de berg stonden en daarna was er nog wat verwarring. We dachten allemaal dat we bij het kasteel van Dracula waren maar dit was niet het geval. Dit was een soort vesting/kasteel van het dorp Rasnov. Na een tijdje rond gewandeld te hebben en vele souvenirs gekocht te hebben zijn we vertrokken naar kasteel Bran. Waar Dracula gelogeerd heeft. We hebben uiteindelijk besloten om niet naar binnen te gaan maar hebben onderaan de voet van de heuvel gepicknickt. Waar we zaten was een historisch dorpje waar kaas gemaakt wordt. Ik heb nog kaas geproefd en schapenkaas gekocht. Erg lekker. We hebben ook een lokale lekkernij gekocht. De naam hou je van me tegoed (niet uit te spreken!) maar het is een soort brooddeeg (zo groot als je arm) dat gedrenkt wordt in honing, suiker en nootjes.... Zoet joh!! Nadat we per twee zo'n ding gekocht hadden zaten we weer in de auto onderweg naar een grot. Ik denk dat jullie je allemaal wel kunnen voorstellen wat zo'n hoeveelheid suiker deed in de auto. Die arme Cristie zal wel gek geworden zijn van ons gegil en gegiegel. ..
De weg naar de grot was mooier en indrukwekkender dan de grot zelf maar het was toch een leuke onderneming. De gids voor de grot was een klein jochie die na schooltijd mensen rondleid. Heel schattig... Maar sommigen van ons vroegen ons toch af of dat wel kon en mocht.

Zondag kwamen de kinderen uit Boekarest aan. De kinderen worden door Chance for Life meegenomen voor een weekje zomerkamp. De kinderen komen allemaal uit arme gezinnen maar zijn heel slim. Ze worden het hele jaar door via Chance for Life opgevangen en gestimuleerd om hun best te doen op school en je ziet hoe blij ze zijn nu ze een weekje op kamp mogen.
Op zondag gingen ze ons helpen met flyeren voor onze optredens. De kinderen mochten zelf iemand kiezen met wie ze mee wilden en er waren al snel teams gevormd. Het was hartstikke gezellig met de kids en na afloop kregen we dikke knuffels van ze. Daarna wilden een aantal van ons het liefst in de stad blijven om een hapje te eten en een bierfestival te bezoeken maar er werd ons vriendelijk doch dringend verzocht naar het hotel te komen om te eten omdat er al voor het eten betaald was. Dus gingen er een aantal met de bus mee en een paar lopend om te eten. Mariam, Melanie en één van de Roemeense vrijwilligers gingen direct na het eten terug naar het festival alwaar een paar van de anderen om 21.00 ook kwamen. En wat hebben we gelachen!!! Wie wist dat je zoveel Roemeense woorden kon leren onder het genot van een biertje en gezellige muziek? We hebben ons prima vermaakt.

Maandag gingen we voor het eerst optreden in de bibliotheek. Helaas viel de opkomst wat tegen maar de kinderen waren er ook en deden vol enthousiasme mee. Het was een succes. We speelden het stuk over huiselijk geweld door alcohol, waarbij de vader drinkt en de moeder slaat.
In het stuk heb je de moeder als de protagonist (onderdrukte), de vader als de antagonist (de pester), de moeder van de vader als neutral negative (ondersteuner van de pester), de beste vriendin van de moeder als neutral positive (ondersteunder van de gepeste) en het kind als de neutral.
Achteraf hoorde ik dat het jochie aan wie ik gekoppeld was tijdens het flyeren dit soort problemen thuis heeft. Hij deed heel actief mee met het theaterstuk. Er waren drie kinderen die wilden invallen voor het kind, de ‘neutral' en één van de Roemeense vrijwilligers verving de rol van de moeder van de vader. Hierdoor kwamen we op allemaal oplossingen waarbij het kind en de schoonmoeder wat sterker werden en opkwamen voor de moeder tegenover de vader.
Hoewel dit uiteraard ook kan denk ik zelf dat het meer nut heeft om de kinderen te leren dat ze hulp moeten vragen aan een volwassene en dat de beste vriendin van de moeder de moeder kan inlichten over programma's voor mishandelde vrouwen (die ze hier weinig maar wel hebben)
Later besprak ik het met onze begeleider Iuliana en vroeg ik haar waarom ze dit niet vertelde aan de kinderen of waarom ze het niet die kant op geleid had. Haar antwoord was dat dat niet de bedoeling is sociaal theater. Dat het de bedoeling is dat het publiek zelf met oplossingen komt. Ze was het met me eens dat kinderen niet uit zichzelf de door mij voorgestelde oplossingen zouden voordragen omdat ze die niet kennen. Maar dat het niet aan ‘de joker' of aan ons is om met dit soort oplossingen te komen. Dat het de bedoeling is om door het publiek actief te betrekken bij het probleem en door gebruik van rollenspellen de problemen op te lossen.Ergens zit ik hier toch wel mee. Voor mijn gevoel is het zo onaf, alsof we meer hadden kunnen doen. Ik had graag de problemen en de oplossingen wat verder uitgebreid.

Maandagavond hadden we samen met de kinderen en de volwassenen een Roemeens/Hollandse avond. Compleet met spekjes, stroopwafels, ontbijtkoek en drop. We speelden spelletjes zoals koekhappen, spijkerpoepen en AnnaMaria Koekoek en we hebben gedanst op Kabouter Plop en we deden een Roemeens dansje dat een beetje lijkt op 'Er zat een klein zigeunermeisje te huilen op een steen'. Voor de volwassenen (die ook vol overgave meededen aan de kinderspellen) speelden we een spelletje van de Lama's en een vraag en antwoord spel over Roemenië. Alles, behalve de drop, was een groot succes. De kinderen deden vol overgave mee en na afloop kregen we dikke knuffels. Het is hartverwarmend om met de kinderen bezig te zijn en we zullen deze week wel meer met ze doen. Sommige namen zijn alleen haast onuitspreekbaar voor ons!

Vandaag hebben we twee optredens. Een in een café en een hier in het hotel. Dan komen twee van de Roemeense vrijwilligers met mensen van hun eigen project. Dit zijn een twintigtal jongeren met en zonder verstandelijke beperking.

We kijken er allemaal naar uit!

Groetjes, Melanie