Hallo Allemaal!

Zoals misschien wel duidelijk is hebben we het allemaal veel te druk en veel te gezellig om de blog bij te houden. Niet zo netjes voor de thuisblijvers want we hadden beloofd dat we jullie op de hoogte zouden houden!

Het is hier hartstikke mooi weer. Overdags is het bloedheet maar 's avonds hebben we al twee keer regen en storm gehad. Voordeel is dan weer wel dat het een beetje afkoelt en dat de bliksemstorm er hier heel mooi uitziet.

De accommodatie is mooi en rondom de accommodatie zijn er op loopafstand winkeltjes en terrasjes waar we wel eens heen gaan. In de accommodatie zelf zijn voldoende zithoekjes en is een terras waar twee grote picknicktafels staan. Er zijn wel kamers voor anderen maar wij nemen eigenlijk het hotel een beetje over. Dat is als je de familie met trompetten niet meerekent dan! (een herrie maken die joh!)
Het is een kerk, compleet met dienst op de zondagmorgen maar zonder een overdaad aan kruizen. Wat ik dan toch wel een beetje apart vindt, maar dat terzijde. Het heet Home of Hope en ze doen veel meer vrijwilligerswerk. De dienbladen die we gebruiken voor het eten zijn gedoneerd door de Amersfoortse en op mijn kamer stond een glas met daarop het recept van mijn lievelingstoetje van vroeger: vlaflip!
Dit is een link naar de website, de eerste die ik zo snel kon vinden op een niet zo snelle internetverbinding http://www.netcomuk.co.uk/~ihring/rock/romania.htmlDe foto's op de website doen de naam geen eer aan want het is een heel mooi gebouw. Er zijn twee vleugels met meerdere verdiepingen.Er zijn er zelfs veel met eigen toilet en douche op de kamer(ik heb dan weer niet die mazzel) en overal staan mooie planten en bloemen.

Afgelopen zondag zijn we de stad in geweest om een beetje te banjeren maar we waren allemaal toch nog best moe van de reis en er was een storm op komst. Cristina en Cristie zeiden al dat als het gaat regenen dat het dan ook echt gaat regenen maar de regenval die volgde hadden we toch niet echt verwacht. Denk aan tropische storm in Thailand of zoiets! Gelukkig zaten we toen al lang in de accommodatie en zijn we droog gebleven.

Om een duidelijker inzicht te geven in hoe onze dagen eruit zien zal ik het schema geven:

08.00-09.00 ontbijt
09.00-10.00 kletsen, douchen en klaarmaken voor training
10.00-13.30 trainingen (met één koffiepauze)
14.30-18.00 trainingen (met één koffiepauze)
18.00-19.00 tijd voor jezelf (als dat lukt, het is véél te gezellig allemaal)
19.00 eten
21.00 avondactiviteit (tot nog toe spelletjes maar we gaan ook dingen ondernemen)

Maandag begonnen we vol enthousiasme aan ons programma, en ontmoetten we ook de Roemeense vrijwilligers. Er zijn drie meisjes uit Roemenië, twee jongens uit Nigeria en een Russisch meisje bijgekomen. Die twee jongens hebben een studentenvisum en zijn hier nu acht maanden en Laura woont hier al een hele tijd, zij vallen dus ook gewoon onder de noemer Roemeense jongeren. De jongste is 15 daarna is de jongste 18 en de oudste 29 (ikke niet hoor!). Maar de meesten zijn begin 20. Veel van de Nederlandse jongeren hebben ook een andere cultureleachtergrond en dit maakt ons één grote multiculturele, gezellige bende. De taal is voor sommigen nog een beetje verwarrend maar door de kennismakings- en teambuildingspelletjes die we de eerste twee dagen gespeeld hebben is het ijs gebroken en zijn we een hechte groep geworden.

De Nederlandse groep kon het vanaf het begin al goed vinden met elkaar. Dat was op Schiphol al te merken aan de grote hoeveelheid grappen en grollen en het bulderende gelach. De manier van grappen maken is voor de Roemeense jongeren wel even wennen. 'Wij Hollanders' maken toch grappen met elkaar van een ander kaliber en de Roemeense jongeren kijken daar van op. Veel Hollandse jongeren hebben zichzelf al een paar keer moeten uitleggen. 'Nee, ik vind haar schoenen niet écht lelijk.... Dat was een grapje....'
Los van het feit dat we elkaar continu hartelijk in de maling nemen is het een zorgzame groep. Iedereen doet zijn best voor elkaar en niemand voelt zich buitengesloten. Iedereen is zorgzaam en behulpzaam en eigenlijk wordt er gewoon heel veel gelachen.

De begeleiding vanuit Chance for life doet het geweldig. Het zijn lieve meiden die erg hun best doen om het programma leuk te houden. En haastzonder dat we er erg in hebben leren we er allemaal heel veel bij. Sommige opdrachtjes leken in eerste instantie een beetje suf maar na nog niet eens een dag doen we er allemaal vrolijk aan mee. Zo hebben we bijvoorbeeld allemaal een knuffel gekregen waar we voor moeten zorgen. Deze knuffel mag ook op avontuur gaan, of in de groep spreken. Anne is aan een tekenboek begonnen waarin de knuffels zichzelf voorstellen en hun slechte gewoontes blootgeven ook is Annes knuffel vandaag uit logeren gegaan. Anne had, heel creatief, van WC papier een luier gemaakt en de knuffel voor de deur van Justine gelegd met een briefje of de knuffel bij Justine mocht logeren. Zo zijn we allemaal bezig met elkaars knuffeltjes en op elkaars spullen aan het letten.
Ook hebben we allemaal een secret friend voor wie we leuke dingen 'moeten' doen, dit varieert van het schrijven van leuke briefjes met complimenten naar elkaar tot het geven van kleine cadeautjes. Timothy heeft van zijn secret friend een zelfgemaakte puzzel gekregen, toen het af was stond daar een mooie spreuk. Amber heeft een heel spektakel ontvangen om haar Pofte Buna te wensen (smakelijk eten) en ik verwacht nog veel meer van dit soort stunts. Ik was in eerste instantie een beetje sceptisch over deze activiteiten maar het is toch wel erg leuk als er ergens in het gebouw een briefje voor je ligt met wat lieve woorden erop. En de avonturen van de knuffels zorgen voor hilariteit en een gevoel van saamhorigheid. We zijn allemaal zo anders maar we hebben iniedergeval één ding gemeen hier in Roemenie we zijn allemaal alleenstaande ouder van een knuffelbeest. Ik heb een walvis met een hoedje. Hij heet Jonas (kind van) en houdt niet van water.

Oké ik dwaal een beetje af. Het is nu ook een beetje laat maar ik ben vastbesloten om het stuk af te maken dus ik ga maar snel even verder over de inhoud van wat we gedaan hebben.

Maandag en dinsdag gingen dus vooral over kennismaken en teambuilding. We hebben veel gesproken over de culturele verschillen, Roemenië en veel oefeningen gedaan om elkaar beter te leren kennen maar ook om te leren communiceren zonder het gebruik van woorden. Denk dan aan zonder overleg geblinddoekt met een groepje van 5 een bloem kleien of met overleg maar ook weer geblinddoekt een vuurtoren. En andere spelletjes die wat moeilijker zijn uit te leggen in een korte blog. (eh,... zo kort is het niet geloof ik he??)

Dinsdagavond waren er twee mensen een beetje ziek geworden, niks ernstigs maar toch een gebeurtenis die de gemoederen een beetje bezig hield. Iedereen ging laat naar bed en had uiteindelijk weinig geslapen. Toen er woensdagochtend om 9.00 uur nog maar twee man (met dikke slaapogen en schorre stemmen) aan de ontbijttafel zat werd er besloten om het ochtendprogramma te schrappen en na de lunch verder te gaan. Ik denk dat Home of Hope ook wel blij was met de rust die er die ochtend was!

Een klein groepje is voor de lunch een stukje gaan wandelen terwijl de rest rustig wakker werd. Op de terugweg van de wandeling namen we een andere route dan hoe we waren gekomen. Justine heeft een erg goed richtingsgevoel dus we hebben nooit het plattegrond uit de tas hoeven te halen. Terwijl Justine en Melanie even stonden te kletsen over welke kant we op moesten stopte een busje met twee mensen erin en de man stapte uit omdat hij dacht dat we hulp nodig hadden om de rolstoel op de stoep te krijgen. 'Erg vriendelijk maar nee, meneer bedankt. We staan gewoon te treuzelen!' Later bespraken we dit met de Roemeense jongeren en kwamen we tot de conclusie dat ze waarschijnlijk zo aardig waren omdat we duidelijk toeristen zijn. Dat dit voor veel Roemeense mensen met een beperking waarschijnlijk niet gedaan zou worden.

Na de lunch begonnen we dan fris aan het echte werk. We kregen veel theorie en uitleg over wat sociaal theater inhoudt, hoe het bedacht en ontwikkeld is en hoe we het gaan toepassen. Best moeilijk als het allemaal nieuw voor je is en het niet in feilloos Engels wordt uitgelegd. Maar na een paar discussies in het Nederlands begrepen we allemaal redelijk snel wat de bedoeling was en wat er van ons verwacht wordt. (Ik zal zorgen dat er snel meer inhoudelijke uitleg komt over de vorm van theater die we gaan gebruiken)
Vervolgens werden er door het trekken van een figuurtje uit een zak de groepen bepaald en gingen we in onze eigen groepjes praten over de problemen in Roemenië en kozen we drie onderwerpen die we zouden willen behandelen.
Daarna bespraken we met de hele groep alle onderwerpen en hebben we de drie onderwerpen gekozen:

• 1) Huiselijk geweld (door alcoholmisbruik)
• 2) Discriminatie tegen gehandicapten
• 3) Discriminatie tegen de Roma's, de zigeuners.

Deze onderwerpen gaan we de komende dagen aan de hand van de vorm van sociaal theater uitwerken tot scenes van tien minuten. De scene zal eindigen op het punt waarop er iets gedaan moet worden aan de vorm van misbruik.
Zodra de scene toe is aan een oplossing voor het probleem komt 'de joker' op het podium en die gaat een gesprek aan met het publiek. Tijdens dit gesprek wordt gezocht naar een oplossing en naar mensen uit het publiek die de scene af willen maken.
Op deze manier betrekken we de toeschouwers bij het gegeven probleem en hopen we dat ze door actieve deelname een soortgelijke situatie in de toekomst anders zullen benaderen.

Deze stukken gaan we twee keer opvoeren in de bibliotheek van Brasov, een tehuis voor dakloze jongeren, op een zomerkamp voor arme maar heel intelligente kinderen, een tehuis voor oude van dagen, het immigratiecentrum en nog een plek die ik me even niet kan herinneren (sorry!).

Ik besef dat deze uitleg wat beknopt is en meer uitleg nodig heeft. Ik beloof U dat ik snel met een betere uitleg over het project en de theaterstukken over de brug zal komen. Ik hoop dat ik met dit bericht wat meer inzicht heb gegeven over onze eerste paar dagen.

Snel meer!

Groetjes, Melanie