Een inspirerende dag

Woensdag 27 juli 2011

Buna! Lieve mensen,

Mijn begrip van het Roemeens groeit maar heel langzaam. Dat is niet zo erg; met het sociaal theater gaat het er toch vooral om dat we iets uitbeelden. Veel van die beelden zijn universeel; iedereen snapt dat als je een beetje zwalkend rondloopt en ‘Oh happy days' zingt, dat je dan dronken bent. Schreeuw daarbij naar een jongen en een vrouw terwijl je een ingebeeld diner eet en iedereen snapt dat het over huiselijk geweld gaat. Dat is de kracht van sociaal theater, maar vandaag wil ik jullie iets vertellen over ons publiek.

Na in onze kamer gepicknickt te hebben met kruidenkaas en crackers omdat we het ontbijt gemist hadden, moesten we gauw op pad voor het volgende optreden. Cristi, onze Roemeens sprekende chauffeur en begeleider met een goed gevoel voor humor, stond heel hard ‘akum' te roepen. Dit betekent ‘nu' als in: ‘we moeten nu gaan'. Met een gezellig iets te vol busje kwamen we aan bij het bejaardentehuis. Van de buitenkant zag het er niet aantrekkelijk uit, maar van binnen was het zeer modern. Ze hadden een heus podium waar wij ons optreden mochten verzorgen.

Terwijl de groep druk bezig was met repeteren, kwamen de ouderen een voor een binnen. Het eerste wat mij opviel, was dat ze allemaal hele mooie kleurrijke sloffen aan hadden. Stilletjes ging ik tussen het publiek zitten.

Victor, de zogenaamd gewelddadige dronkenlap van het stuk, zette werkelijk een sterrenperformance neer. De oudere mensen in de zaal vroegen zich daadwerkelijk af of hij eigenlijk wel acteerde. In het stuk speelde ook ‘zijn moeder'. Een personage waar de ouderen zich uiteraard erg mee konden identificeren, maar dat toneelspelen dat vonden ze maar niks. Er waren dus wat opstartproblemen. Zo was er een oudere vrouw in het publiek die een levendig telefoongesprek begon te voeren, zonder de intentie om op te hangen. Toen haar begeleider vroeg om ergens anders te telefoneren, riep ze ‘telephone from Italy!' Omdat alles wat de ouderen zeiden vertaald moest worden naar het Engels, konden wij daar pas met terugwerkende kracht om lachen.

Daarna werd besloten het toneelstuk te veranderen in een discussie, omdat acteren voor de mensen op leeftijd niet zo'n succes was. Een vrouw durfde het aan om naar beneden te komen. Tijdens de discussie met haar ‘zoon' om hem van zijn geweldsprobleem af te helpen, vertelde zij dat zij vroeger in haar leven werd geslagen en onderdrukt door haar man. Pas toen had ik door welke impact ons toneelstuk op mensen kan hebben.

Toen we terugkwamen, hebben we met z'n allen geluncht. Daarna voelde ik al vrij snel zenuwen opkomen. Bij het volgende optreden diezelfde avond, moest ik namelijk zelf aan de bak. Samen met Justine probeerde ik me daar een beetje op voor te bereiden. Wij maakten theater over de uitsluiting en discriminatie van zigeuners. Hoewel ons vorige publiek van een aantal dagen geleden kinderen waren, gingen we het nu opvoeren voor dakloze mensen. Mensen waarvan bij voorbaat al duidelijk was dat zij veel meer wisten over dit onderwerp dan wij.

Terwijl wij naar beneden struikelden om op tijd kunnen zijn, kwamen we erachter dat de bus er nog niet was. Cristi, altijd heel punctueel en sarcastisch als wij niet op tijd zijn, was te laat en dat gingen wij hem zeggen ook. De Roemeense zin voor ‘je bent te laat' ben ik vergeten, maar Cristi begreep ons heel goed! En dat was lachen. (Update; het is: Ai întârziat!)

Onderweg raakten we verdwaald, een kwestie van een goede voorbereiding. Met wat hulp van een man die Cristi eerst drie rondjes liet rijden, konden we uiteindelijk de juiste plek vinden.

We werden ontvangen door een vrouw die ons uitlegde waar we konden spelen en de plek was niet te geloven. Er stonden een heleboel mensen buiten, jong en oud. Zij hadden niets, behalve een bed en een maaltijd per dag. Zij hadden dus ook niets te verliezen en dat maakte het erg intensief.

Eerst moesten we nog binnen zien te komen. In het begin had ik wel wat schrik; de geur was heel indringend en mensen kwamen uit alle hoeken en gaten. We werden in een halletje gezet en ik had geen idee waarom. Toen kwamen er allemaal tafels uit een kleine kamer getild. De eetzaal werd voor ons leeggeruimd. De stoeltjes bleven staan voor ons publiek. Er was bijna geen ruimte meer om op te treden.

Toen we ons toneelstuk begonnen keken de meeste ons nieuwsgierig, maar ook een beetje meewarig aan. Het zag er toch een beetje gemaakt uit. Aan het einde van onze twee weken, kreeg het leven in Roemenië toch nog een ander gezicht. Een triest, maar mooi gezicht. Ons toneelstuk was eigenlijk ondergeschikt aan de hele ervaring. Ik ben met mijn rolstoel, drie keer over de tenen van ‘mijn broer' gereden. Tijdens de interventies, kwam er een jongen die eigenlijk heel agressief was, met de meest ontroerende oplossing ooit. ‘Ik heb familie, die had hij niet. Ik ben gelukkig, dat was hij ook niet. Dus het zat vol met tegenstellingen. Aan het einde stelden wij onszelf voor en kwam er de gelegenheid voor iedereen om vragen te stellen. Vragen die al snel over de belangrijke in het leven gaan. Ik hoop dat zij in henzelf kunnen geloven, want ik geloof in hen.

De dag werd afgesloten met een drankje in een café en dat was heel mooi. Veel foto's en eindelijk warme chocolademelk met slagroom.

Morgen gaan we naar huis!

Hartelijke groeten,
Amber

eerste optreden en activiteiten van dit weekend

Hoi!

De laatste blog is alweer een paar dagen geleden. Er was een misverstand over wie er zou gaan schrijven en uiteindelijk heeft niemand geschreven!

Een paar dingen zijn ons opgevallen over de Roemenen die ik graag met je wil delen.

Een van onze begeleiders spreekt geen Engels, en hoewel hij de eerste twee dagen heel nors overkwam blijkt hij toch een hele vrolijke, grappige gozer. Maar wanneer ik naar hem lach als vorm van begroeting lacht hij niet terug. Ik voelde me daar een beetje ongemakkelijk bij maar nadat ik wat meer Roemenen heb leren kennen merk ik dat dat kennelijk niet normaal is. Misschien lachen mensen hier niet vriendelijk naar elkaar?

De manier van in de rij staan is ook apart:
Eerder deze week stonden Melanie en Justine in de rij bij de apotheek voor neusspray. Ik weet niet precies hoe jullie ergens in de rij staan maar meestal ga je gewoon een beetje staan en houd je in de gaten wie er na jou binnenkomt, toch? In Roemenië werkt dit anders.... Bij binnenkomst stonden er vier mensen voor ons in twee rijen. Justine en ik gingen er losjes achter staan terwijl we stonden te kletsen. Het duurde echt heel lang voor de eerste twee mensen geholpen waren, het waren nogal oude mensen en die hadden kennelijk de hele inhoud van de apotheek nodig. Ondertussen waren er nog twee mensen binnengekomen die pal voor ons gingen staan. Op dit moment werd dus een iemand nog geholpen en stonden er twee mensen met hun handen op de balie(!), en daar stonden twee mensen pal achter. Toen de twee mensen die voor ons aan de beurt waren klaar waren en de mensen die na ons binnen waren gekomen pal aan de balie stonden riepen Justine en ik: 'nee, nee, nee! We were defintely first!' Haha, wij zagen onze lunchpauze al in duigen vallen!

Overal staan fruitbomen waar mensen vrij van plukken en we logeren vlakbij het hotel zit een hele grote fruitmarkt. Desondanks krijgen we bij elke maaltijd enkel zure augurken en zurige paprika. We hebben om de dag fruit en anders cake... Ik heb zo'n zin in groenten!!

De Roemeense vrijwilligers met wie we veel optrekken slaan een kruisje elke keer als ze voorbij een Orthodoxe kerk komen. Dit vind ik een heel mooi gebruik.

De Roemenen zijn vriendelijke en bescheiden mensen. Ik herken hier veel van bij hoe het bij mijn vader in Egypte gaat. Erg beleefd en bescheiden en niet recht voor zijn raap. Zoals wij.

Dan over het programma:

Vrijdag hebben we de laatste hand gelegd aan de stukjes. 's Ochtends hebben we nog een improvisatiespelletje gedaan. We moesten allemaal roddelnieuws bedenken en dan in groepjes van vier het nieuws presenteren. Een aantal van de meiden waren naar een club gegaan met twee van de Roemeense vrijwilligers en dit zorgde voor voldoende materiaal voor het roddelnieuws. Hilariteit alom.

Zaterdag zijn we op pad gegaan. Om tien uur zaten we met zijn allen in het busje en de auto en gingen we naar een kasteel. Nadat we de auto geparkeerd hadden moesten we wachten op een soort van treintje dat voortgetrokken werd door een tractor. Nou hadden Justine en Melanie al ontdekt dat de Roemenen er een aparte manier van ‘in de rij staan' op na houden maar dit sloeg alles! Stel je ons voor: een groep van tien bontgekleurde Nederlanders waarvan twee in een rolstoel en twee Roemeense begeleiders... Het eerste karretje lieten we ons maar voorbij gaan omdat mensen te veel duwden en ons niet de gelegenheid gaven in te stappen. Toen het tweede treintje arriveerde hadden we al besloten om het op zijn Hollands te gaan doen. En nog wisten mensen zich langs ons te wringen terwijl we met halve rolstoelen in de openingen stonden. Maar goed, met een beetje gemopper en terugduwen (sta je mannetje!) zijn we heelhuids boven aangekomen.

Het duurde even voordat we met iedereen boven aan de berg stonden en daarna was er nog wat verwarring. We dachten allemaal dat we bij het kasteel van Dracula waren maar dit was niet het geval. Dit was een soort vesting/kasteel van het dorp Rasnov. Na een tijdje rond gewandeld te hebben en vele souvenirs gekocht te hebben zijn we vertrokken naar kasteel Bran. Waar Dracula gelogeerd heeft. We hebben uiteindelijk besloten om niet naar binnen te gaan maar hebben onderaan de voet van de heuvel gepicknickt. Waar we zaten was een historisch dorpje waar kaas gemaakt wordt. Ik heb nog kaas geproefd en schapenkaas gekocht. Erg lekker. We hebben ook een lokale lekkernij gekocht. De naam hou je van me tegoed (niet uit te spreken!) maar het is een soort brooddeeg (zo groot als je arm) dat gedrenkt wordt in honing, suiker en nootjes.... Zoet joh!! Nadat we per twee zo'n ding gekocht hadden zaten we weer in de auto onderweg naar een grot. Ik denk dat jullie je allemaal wel kunnen voorstellen wat zo'n hoeveelheid suiker deed in de auto. Die arme Cristie zal wel gek geworden zijn van ons gegil en gegiegel. ..
De weg naar de grot was mooier en indrukwekkender dan de grot zelf maar het was toch een leuke onderneming. De gids voor de grot was een klein jochie die na schooltijd mensen rondleid. Heel schattig... Maar sommigen van ons vroegen ons toch af of dat wel kon en mocht.

Zondag kwamen de kinderen uit Boekarest aan. De kinderen worden door Chance for Life meegenomen voor een weekje zomerkamp. De kinderen komen allemaal uit arme gezinnen maar zijn heel slim. Ze worden het hele jaar door via Chance for Life opgevangen en gestimuleerd om hun best te doen op school en je ziet hoe blij ze zijn nu ze een weekje op kamp mogen.
Op zondag gingen ze ons helpen met flyeren voor onze optredens. De kinderen mochten zelf iemand kiezen met wie ze mee wilden en er waren al snel teams gevormd. Het was hartstikke gezellig met de kids en na afloop kregen we dikke knuffels van ze. Daarna wilden een aantal van ons het liefst in de stad blijven om een hapje te eten en een bierfestival te bezoeken maar er werd ons vriendelijk doch dringend verzocht naar het hotel te komen om te eten omdat er al voor het eten betaald was. Dus gingen er een aantal met de bus mee en een paar lopend om te eten. Mariam, Melanie en één van de Roemeense vrijwilligers gingen direct na het eten terug naar het festival alwaar een paar van de anderen om 21.00 ook kwamen. En wat hebben we gelachen!!! Wie wist dat je zoveel Roemeense woorden kon leren onder het genot van een biertje en gezellige muziek? We hebben ons prima vermaakt.

Maandag gingen we voor het eerst optreden in de bibliotheek. Helaas viel de opkomst wat tegen maar de kinderen waren er ook en deden vol enthousiasme mee. Het was een succes. We speelden het stuk over huiselijk geweld door alcohol, waarbij de vader drinkt en de moeder slaat.
In het stuk heb je de moeder als de protagonist (onderdrukte), de vader als de antagonist (de pester), de moeder van de vader als neutral negative (ondersteuner van de pester), de beste vriendin van de moeder als neutral positive (ondersteunder van de gepeste) en het kind als de neutral.
Achteraf hoorde ik dat het jochie aan wie ik gekoppeld was tijdens het flyeren dit soort problemen thuis heeft. Hij deed heel actief mee met het theaterstuk. Er waren drie kinderen die wilden invallen voor het kind, de ‘neutral' en één van de Roemeense vrijwilligers verving de rol van de moeder van de vader. Hierdoor kwamen we op allemaal oplossingen waarbij het kind en de schoonmoeder wat sterker werden en opkwamen voor de moeder tegenover de vader.
Hoewel dit uiteraard ook kan denk ik zelf dat het meer nut heeft om de kinderen te leren dat ze hulp moeten vragen aan een volwassene en dat de beste vriendin van de moeder de moeder kan inlichten over programma's voor mishandelde vrouwen (die ze hier weinig maar wel hebben)
Later besprak ik het met onze begeleider Iuliana en vroeg ik haar waarom ze dit niet vertelde aan de kinderen of waarom ze het niet die kant op geleid had. Haar antwoord was dat dat niet de bedoeling is sociaal theater. Dat het de bedoeling is dat het publiek zelf met oplossingen komt. Ze was het met me eens dat kinderen niet uit zichzelf de door mij voorgestelde oplossingen zouden voordragen omdat ze die niet kennen. Maar dat het niet aan ‘de joker' of aan ons is om met dit soort oplossingen te komen. Dat het de bedoeling is om door het publiek actief te betrekken bij het probleem en door gebruik van rollenspellen de problemen op te lossen.Ergens zit ik hier toch wel mee. Voor mijn gevoel is het zo onaf, alsof we meer hadden kunnen doen. Ik had graag de problemen en de oplossingen wat verder uitgebreid.

Maandagavond hadden we samen met de kinderen en de volwassenen een Roemeens/Hollandse avond. Compleet met spekjes, stroopwafels, ontbijtkoek en drop. We speelden spelletjes zoals koekhappen, spijkerpoepen en AnnaMaria Koekoek en we hebben gedanst op Kabouter Plop en we deden een Roemeens dansje dat een beetje lijkt op 'Er zat een klein zigeunermeisje te huilen op een steen'. Voor de volwassenen (die ook vol overgave meededen aan de kinderspellen) speelden we een spelletje van de Lama's en een vraag en antwoord spel over Roemenië. Alles, behalve de drop, was een groot succes. De kinderen deden vol overgave mee en na afloop kregen we dikke knuffels. Het is hartverwarmend om met de kinderen bezig te zijn en we zullen deze week wel meer met ze doen. Sommige namen zijn alleen haast onuitspreekbaar voor ons!

Vandaag hebben we twee optredens. Een in een café en een hier in het hotel. Dan komen twee van de Roemeense vrijwilligers met mensen van hun eigen project. Dit zijn een twintigtal jongeren met en zonder verstandelijke beperking.

We kijken er allemaal naar uit!

Groetjes, Melanie

Het begint vorm te krijgen!

Lieve familie en vrienden,

De eerste dagen zijn voorbij en we beginnen allemaal te wennen. We wennen aan elkaar als groep, aan het eten (meestal aardappelen en augurk) aan de bevolking en de omgeving. Zoals al eerder vermeld is, hebben we een vol programma. Dat moet ook wel, want maandag starten we al met de eerste opvoering in de lokale bibliotheek! “Maar wat doen jullie dan precies?” is een vraag wat we vaak krijgen. We maken een sociaal theaterstuk over maatschappelijke problemen die er spelen in Roemenie. Veelal gaat dit gepaard met discriminatie van bepaalde bevolkingsgroepen. Op woensdag startten we met de inventarisatie hiervan. We kwamen tot een lijst van wel twintig dingen van discriminatie van aidspatienten tot sociale uitsluiting van zigeuners (Roma).

Uit deze lijst kwamen drie dingen naar voren die we de lokale bevolking bewust willen maken:

-Huiselijk geweld (veelal door alcoholproblematiek).

-Discriminatie van zigeuners.

-sociale uitsluiting van gehandicapten.

Over deze drie dingen maken we per groep een ‘sociaal theaterstuk’. Sociaal theater vindt zijn oorsprong in de jaren zestig, waarmee het oorspronkelijke doel was ex-gedetineerden weer te laten socialiseren in de maatschappij. Deze methode is in de jaren verder ontwikkelt en er is publiek bij betrokken geraakt.

Sociaal theater kent 5 personages. De protagonist, de antagonist, de neutral, de neutral negative en de neutral positive.

De protagonist is het slachtoffer van de situatie. Voelt veel schaamte en is veel boos. De protagonist durft of kan de situatie niet veranderen. Aan de zijde van de protagonist staat de neutral positive, bijvoorbeeld een goede vriend. De neutral positive vindt de situatie erg, maar kan deze niet veranderen omdat ze niet goed weet hoe ze dat moet veranderen.

De antagonist is degene die de protagonist in de slechte situatie brengt of laat. Door het gedrag van de antagonist blijft de situatie bestaan. De protagonist wordt geholpen door de neutral negative, degene die het negatieve gedrag bevestigt.

Aan de zijlijn staat de neutral. Deze persoon heeft geen mening over de situatie en het laat hem koud wat er met de protagist gebeurt.

Sociaal theater bestaat uit twee gedeeltes. Eerst spelen we het stuk van ongeveer 10 minuten. Daarna volgt er een discussie met het publiek. Er wordt hen bijvoorbeeld gevraagd hoe de personages zich zouden voelen en hoe dingen veranderd kunnen worden. Dan neemt iemand uit het publiek een rol van een personage uit het stuk over, en dan is het de bedoeling om door andere reacties te geven op de negatieve situatie de protagonist zich minder een slachtoffer voelt in de situatie.

Ervaring van voorgaande jaren heeft geleerd dat door mensen op deze manier bij toneel te betrekken, er meer bewustwording bestaat over maatschappelijke kwesties.

We gaan volgende week 5 keer optreden: 2 keer in de bieb, een keer in een bejaardentehuis, een keer in een daklozenopvang en een keer in een asielzoekerscentrum.

Zoals jullie merken hebben we een druk, maar leuk programma, wat erg veel voldoening geeft. Als we na een dag klaar zijn met repeteren, drinken we graag een drankje, wat hier erg goedkoop is

We vinden het erg leuk om te merken dat zoveel mensen onze blogs lezen. Binnenkort weer een blog. We maken zoveel mee, eigenlijk te veel om op te schrijven, maar we blijven het wel proberen.

Liefs van ons!!

Het begint vorm te krijgen!

Lieve familie en vrienden,

De eerste dagen zijn voorbij en we beginnen allemaal te wennen. We wennen aan elkaar als groep, aan het eten (meestal aardappelen en augurk) aan de bevolking en de omgeving. Zoals al eerder vermeld is, hebben we een vol programma. Dat moet ook wel, want maandag starten we al met de eerste opvoering in de lokale bibliotheek! “Maar wat doen jullie dan precies?” is een vraag wat we vaak krijgen. We maken een sociaal theaterstuk over maatschappelijke problemen die er spelen in Roemenie. Veelal gaat dit gepaard met discriminatie van bepaalde bevolkingsgroepen. Op woensdag startten we met de inventarisatie hiervan. We kwamen tot een lijst van wel twintig dingen van discriminatie van aidspatienten tot sociale uitsluiting van zigeuners (Roma).

Uit deze lijst kwamen drie dingen naar voren die we de lokale bevolking bewust willen maken:

-Huiselijk geweld (veelal door alcoholproblematiek).

-Discriminatie van zigeuners.

-sociale uitsluiting van gehandicapten.

Over deze drie dingen maken we per groep een ‘sociaal theaterstuk’. Sociaal theater vindt zijn oorsprong in de jaren zestig, waarmee het oorspronkelijke doel was ex-gedetineerden weer te laten socialiseren in de maatschappij. Deze methode is in de jaren verder ontwikkelt en er is publiek bij betrokken geraakt.

Sociaal theater kent 5 personages. De protagonist, de antagonist, de neutral, de neutral negative en de neutral positive.

De protagonist is het slachtoffer van de situatie. Voelt veel schaamte en is veel boos. De protagonist durft of kan de situatie niet veranderen. Aan de zijde van de protagonist staat de neutral positive, bijvoorbeeld een goede vriend. De neutral positive vindt de situatie erg, maar kan deze niet veranderen omdat ze niet goed weet hoe ze dat moet veranderen.

De antagonist is degene die de protagonist in de slechte situatie brengt of laat. Door het gedrag van de antagonist blijft de situatie bestaan. De protagonist wordt geholpen door de neutral negative, degene die het negatieve gedrag bevestigt.

Aan de zijlijn staat de neutral. Deze persoon heeft geen mening over de situatie en het laat hem koud wat er met de protagist gebeurt.

Sociaal theater bestaat uit twee gedeeltes. Eerst spelen we het stuk van ongeveer 10 minuten. Daarna volgt er een discussie met het publiek. Er wordt hen bijvoorbeeld gevraagd hoe de personages zich zouden voelen en hoe dingen veranderd kunnen worden. Dan neemt iemand uit het publiek een rol van een personage uit het stuk over, en dan is het de bedoeling om door andere reacties te geven op de negatieve situatie de protagonist zich minder een slachtoffer voelt in de situatie.

Ervaring van voorgaande jaren heeft geleerd dat door mensen op deze manier bij toneel te betrekken, er meer bewustwording bestaat over maatschappelijke kwesties.

We gaan volgende week 5 keer optreden: 2 keer in de bieb, een keer in een bejaardentehuis, een keer in een daklozenopvang en een keer in een asielzoekerscentrum.

Zoals jullie merken hebben we een druk, maar leuk programma, wat erg veel voldoening geeft. Als we na een dag klaar zijn met repeteren, drinken we graag een drankje, wat hier erg goedkoop is

We vinden het erg leuk om te merken dat zoveel mensen onze blogs lezen. Binnenkort weer een blog. We maken zoveel mee, eigenlijk te veel om op te schrijven, maar we blijven het wel proberen.

Liefs van ons!!

eerste dagen cursus

Hallo Allemaal!

Zoals misschien wel duidelijk is hebben we het allemaal veel te druk en veel te gezellig om de blog bij te houden. Niet zo netjes voor de thuisblijvers want we hadden beloofd dat we jullie op de hoogte zouden houden!

Het is hier hartstikke mooi weer. Overdags is het bloedheet maar 's avonds hebben we al twee keer regen en storm gehad. Voordeel is dan weer wel dat het een beetje afkoelt en dat de bliksemstorm er hier heel mooi uitziet.

De accommodatie is mooi en rondom de accommodatie zijn er op loopafstand winkeltjes en terrasjes waar we wel eens heen gaan. In de accommodatie zelf zijn voldoende zithoekjes en is een terras waar twee grote picknicktafels staan. Er zijn wel kamers voor anderen maar wij nemen eigenlijk het hotel een beetje over. Dat is als je de familie met trompetten niet meerekent dan! (een herrie maken die joh!)
Het is een kerk, compleet met dienst op de zondagmorgen maar zonder een overdaad aan kruizen. Wat ik dan toch wel een beetje apart vindt, maar dat terzijde. Het heet Home of Hope en ze doen veel meer vrijwilligerswerk. De dienbladen die we gebruiken voor het eten zijn gedoneerd door de Amersfoortse en op mijn kamer stond een glas met daarop het recept van mijn lievelingstoetje van vroeger: vlaflip!
Dit is een link naar de website, de eerste die ik zo snel kon vinden op een niet zo snelle internetverbinding http://www.netcomuk.co.uk/~ihring/rock/romania.htmlDe foto's op de website doen de naam geen eer aan want het is een heel mooi gebouw. Er zijn twee vleugels met meerdere verdiepingen.Er zijn er zelfs veel met eigen toilet en douche op de kamer(ik heb dan weer niet die mazzel) en overal staan mooie planten en bloemen.

Afgelopen zondag zijn we de stad in geweest om een beetje te banjeren maar we waren allemaal toch nog best moe van de reis en er was een storm op komst. Cristina en Cristie zeiden al dat als het gaat regenen dat het dan ook echt gaat regenen maar de regenval die volgde hadden we toch niet echt verwacht. Denk aan tropische storm in Thailand of zoiets! Gelukkig zaten we toen al lang in de accommodatie en zijn we droog gebleven.

Om een duidelijker inzicht te geven in hoe onze dagen eruit zien zal ik het schema geven:

08.00-09.00 ontbijt
09.00-10.00 kletsen, douchen en klaarmaken voor training
10.00-13.30 trainingen (met één koffiepauze)
14.30-18.00 trainingen (met één koffiepauze)
18.00-19.00 tijd voor jezelf (als dat lukt, het is véél te gezellig allemaal)
19.00 eten
21.00 avondactiviteit (tot nog toe spelletjes maar we gaan ook dingen ondernemen)

Maandag begonnen we vol enthousiasme aan ons programma, en ontmoetten we ook de Roemeense vrijwilligers. Er zijn drie meisjes uit Roemenië, twee jongens uit Nigeria en een Russisch meisje bijgekomen. Die twee jongens hebben een studentenvisum en zijn hier nu acht maanden en Laura woont hier al een hele tijd, zij vallen dus ook gewoon onder de noemer Roemeense jongeren. De jongste is 15 daarna is de jongste 18 en de oudste 29 (ikke niet hoor!). Maar de meesten zijn begin 20. Veel van de Nederlandse jongeren hebben ook een andere cultureleachtergrond en dit maakt ons één grote multiculturele, gezellige bende. De taal is voor sommigen nog een beetje verwarrend maar door de kennismakings- en teambuildingspelletjes die we de eerste twee dagen gespeeld hebben is het ijs gebroken en zijn we een hechte groep geworden.

De Nederlandse groep kon het vanaf het begin al goed vinden met elkaar. Dat was op Schiphol al te merken aan de grote hoeveelheid grappen en grollen en het bulderende gelach. De manier van grappen maken is voor de Roemeense jongeren wel even wennen. 'Wij Hollanders' maken toch grappen met elkaar van een ander kaliber en de Roemeense jongeren kijken daar van op. Veel Hollandse jongeren hebben zichzelf al een paar keer moeten uitleggen. 'Nee, ik vind haar schoenen niet écht lelijk.... Dat was een grapje....'
Los van het feit dat we elkaar continu hartelijk in de maling nemen is het een zorgzame groep. Iedereen doet zijn best voor elkaar en niemand voelt zich buitengesloten. Iedereen is zorgzaam en behulpzaam en eigenlijk wordt er gewoon heel veel gelachen.

De begeleiding vanuit Chance for life doet het geweldig. Het zijn lieve meiden die erg hun best doen om het programma leuk te houden. En haastzonder dat we er erg in hebben leren we er allemaal heel veel bij. Sommige opdrachtjes leken in eerste instantie een beetje suf maar na nog niet eens een dag doen we er allemaal vrolijk aan mee. Zo hebben we bijvoorbeeld allemaal een knuffel gekregen waar we voor moeten zorgen. Deze knuffel mag ook op avontuur gaan, of in de groep spreken. Anne is aan een tekenboek begonnen waarin de knuffels zichzelf voorstellen en hun slechte gewoontes blootgeven ook is Annes knuffel vandaag uit logeren gegaan. Anne had, heel creatief, van WC papier een luier gemaakt en de knuffel voor de deur van Justine gelegd met een briefje of de knuffel bij Justine mocht logeren. Zo zijn we allemaal bezig met elkaars knuffeltjes en op elkaars spullen aan het letten.
Ook hebben we allemaal een secret friend voor wie we leuke dingen 'moeten' doen, dit varieert van het schrijven van leuke briefjes met complimenten naar elkaar tot het geven van kleine cadeautjes. Timothy heeft van zijn secret friend een zelfgemaakte puzzel gekregen, toen het af was stond daar een mooie spreuk. Amber heeft een heel spektakel ontvangen om haar Pofte Buna te wensen (smakelijk eten) en ik verwacht nog veel meer van dit soort stunts. Ik was in eerste instantie een beetje sceptisch over deze activiteiten maar het is toch wel erg leuk als er ergens in het gebouw een briefje voor je ligt met wat lieve woorden erop. En de avonturen van de knuffels zorgen voor hilariteit en een gevoel van saamhorigheid. We zijn allemaal zo anders maar we hebben iniedergeval één ding gemeen hier in Roemenie we zijn allemaal alleenstaande ouder van een knuffelbeest. Ik heb een walvis met een hoedje. Hij heet Jonas (kind van) en houdt niet van water.

Oké ik dwaal een beetje af. Het is nu ook een beetje laat maar ik ben vastbesloten om het stuk af te maken dus ik ga maar snel even verder over de inhoud van wat we gedaan hebben.

Maandag en dinsdag gingen dus vooral over kennismaken en teambuilding. We hebben veel gesproken over de culturele verschillen, Roemenië en veel oefeningen gedaan om elkaar beter te leren kennen maar ook om te leren communiceren zonder het gebruik van woorden. Denk dan aan zonder overleg geblinddoekt met een groepje van 5 een bloem kleien of met overleg maar ook weer geblinddoekt een vuurtoren. En andere spelletjes die wat moeilijker zijn uit te leggen in een korte blog. (eh,... zo kort is het niet geloof ik he??)

Dinsdagavond waren er twee mensen een beetje ziek geworden, niks ernstigs maar toch een gebeurtenis die de gemoederen een beetje bezig hield. Iedereen ging laat naar bed en had uiteindelijk weinig geslapen. Toen er woensdagochtend om 9.00 uur nog maar twee man (met dikke slaapogen en schorre stemmen) aan de ontbijttafel zat werd er besloten om het ochtendprogramma te schrappen en na de lunch verder te gaan. Ik denk dat Home of Hope ook wel blij was met de rust die er die ochtend was!

Een klein groepje is voor de lunch een stukje gaan wandelen terwijl de rest rustig wakker werd. Op de terugweg van de wandeling namen we een andere route dan hoe we waren gekomen. Justine heeft een erg goed richtingsgevoel dus we hebben nooit het plattegrond uit de tas hoeven te halen. Terwijl Justine en Melanie even stonden te kletsen over welke kant we op moesten stopte een busje met twee mensen erin en de man stapte uit omdat hij dacht dat we hulp nodig hadden om de rolstoel op de stoep te krijgen. 'Erg vriendelijk maar nee, meneer bedankt. We staan gewoon te treuzelen!' Later bespraken we dit met de Roemeense jongeren en kwamen we tot de conclusie dat ze waarschijnlijk zo aardig waren omdat we duidelijk toeristen zijn. Dat dit voor veel Roemeense mensen met een beperking waarschijnlijk niet gedaan zou worden.

Na de lunch begonnen we dan fris aan het echte werk. We kregen veel theorie en uitleg over wat sociaal theater inhoudt, hoe het bedacht en ontwikkeld is en hoe we het gaan toepassen. Best moeilijk als het allemaal nieuw voor je is en het niet in feilloos Engels wordt uitgelegd. Maar na een paar discussies in het Nederlands begrepen we allemaal redelijk snel wat de bedoeling was en wat er van ons verwacht wordt. (Ik zal zorgen dat er snel meer inhoudelijke uitleg komt over de vorm van theater die we gaan gebruiken)
Vervolgens werden er door het trekken van een figuurtje uit een zak de groepen bepaald en gingen we in onze eigen groepjes praten over de problemen in Roemenië en kozen we drie onderwerpen die we zouden willen behandelen.
Daarna bespraken we met de hele groep alle onderwerpen en hebben we de drie onderwerpen gekozen:

• 1) Huiselijk geweld (door alcoholmisbruik)
• 2) Discriminatie tegen gehandicapten
• 3) Discriminatie tegen de Roma's, de zigeuners.

Deze onderwerpen gaan we de komende dagen aan de hand van de vorm van sociaal theater uitwerken tot scenes van tien minuten. De scene zal eindigen op het punt waarop er iets gedaan moet worden aan de vorm van misbruik.
Zodra de scene toe is aan een oplossing voor het probleem komt 'de joker' op het podium en die gaat een gesprek aan met het publiek. Tijdens dit gesprek wordt gezocht naar een oplossing en naar mensen uit het publiek die de scene af willen maken.
Op deze manier betrekken we de toeschouwers bij het gegeven probleem en hopen we dat ze door actieve deelname een soortgelijke situatie in de toekomst anders zullen benaderen.

Deze stukken gaan we twee keer opvoeren in de bibliotheek van Brasov, een tehuis voor dakloze jongeren, op een zomerkamp voor arme maar heel intelligente kinderen, een tehuis voor oude van dagen, het immigratiecentrum en nog een plek die ik me even niet kan herinneren (sorry!).

Ik besef dat deze uitleg wat beknopt is en meer uitleg nodig heeft. Ik beloof U dat ik snel met een betere uitleg over het project en de theaterstukken over de brug zal komen. Ik hoop dat ik met dit bericht wat meer inzicht heb gegeven over onze eerste paar dagen.

Snel meer!

Groetjes, Melanie

De eerste dagen Roemenië...

Heey Allemaal!!!

Na veel gedoe heb we eindelijk internetbereik waar we verblijven, een andere optie was een internetcafé waarvan ze zeiden dat die OVERAL zijn, maar nogal onvindbaar voor ons helaas... Dus ik ben heel erg blij dat we van Cristina internet hebben kunnen krijgen:)

5 uur checkten we met zijn allen in op schiphol, eerst nog even een groepsfoto natuurlijk(komt nog).

We hebben een hele goeie vlucht gehad, alles ging erg relaxed en we kwamen om 00.15 uur aan in Boekarest. Ikmoest mezelf wel even helpen herinneren dat ik in Roemenië was, want ik kwam heel vrolijk het vliegtuig uit: 'Hallo!!' waarop ik nogal vreemd en chagrijnig aangekeken werd. Ze hebben ons geholpen met de rolstoelen naar de bagageband te komen maar zeiden niet veel. Na alle koffers bij elkaar geraapt te hebben en door de paspoort controlete zijn gegaan werden we opgewacht door Cristina. Cristina begeleid ons in Roemenië en is 21jaar, ze doet dit al 6 jaar. Ook is ze hiernaast ergotherapeute.

Buiten werd ons verteld dat er drie met haar in de auto meegingen en de rest in het busje ging. Alleen de chauffeur die ons reed(een hele goeie vriend van Cristina) kon geenEngels dus als we met hem wouden praten of wat woudenvragen moesten we hem duidelijk maken dat hij Cristina moest bellen. Onze bagage werd achter op een aanhangwagen meegenomen, hierbij hielpen 2 andere mannen, die er blijkbaar niet bij hoorden, die kwamen later om fooi vragen in euro's, wij allemaal onze portemonnees plunderen sommige mensen hadden zelfs meer dan 5 euro gegeven maar ze waren nog niet tevreden en begonnen meer te eisen. Heel vervelend was dat, we hebben ze nooit gevraagd ons te helpen ze begonnen gewoon en we dachten, ze horen bij Cristina! en ik wil best fooi geven maar als wij allemaal een paar euro geven dan heb je al gauw meer dan 10 euro. Dus dat was een beetje een rare ontmoeting.

Uiteindelijk vertrokken we om half 2 met de auto en het busje voor een rit van 3 uur. Wat ik natuurlijk weer zie.. je zag OVERAL zwerfhonden, de eerste zwerfhond die ik zag, was dood, op de weg, dat was heel naar maar gelukkig leek het alsof hij sliep en reden we er omheen. De chauffeur reed beter dan ik verwacht had(weet niet hoe de anderen er over dachten), soms wat stukje waarvan ik dacht uhm... maar we hebben het overleefd :)Om half 5 kwamen we aan in de 'accommodatie' wat er echt SUPER LUXE uit ziet, ik had echt het idee:'we komen hier voor vrijwilligerswerk...toch?' we slapen in kamers van drie met allemaal onze eigen badkamers(per kamer) en echt heel schoon! Ik was stomverbaasd! In het album zet ik zo wat foto's.

Ohh ik moet even wat over Mariam schrijven, nou mariam is heel lief hoor :)

Om 5 uur lagen we eindelijk in bed en we hebben ontbijt geskipt, we zijn maar gaan 'brunchen' tijdens de lunch om 2 uur, we waren kapot. Het eten is echt super lekker!! We kregen aardappelen, augurken en gezuurde paprika's en nog brood en kaas. Het klinkt misschien niet zo lekker maar dat was het wel!

In de middag zijn we naar het centrum geweest en zijn we gewoon wat gaan rondkijken en rondlopen, Eerst wat gestruggle met de rolstoelen, moest allemaal even wennen, en heel erg improviseren omdat je veel gaten in weg hebt en ook geen 'oprit-dingetjes' om makelijk te stoep op te kunnen. tenminste weinig. De stad ziet er echt heel mooi uit, mooie kerken, nou zijn de huizen soms echt super verwaarloosd maar ja het is cultuur en dat vond ik wel mooi om te zien! Op een gegeven moment begon het me inderdaad wel op te vallen dat mensen je soms nakeken maar er was ook weer een meneer die gewoon ons vroeg of hij de groepsfoto voor ons kon maken zodat Cristina er ook op kon! Helemaal no problem.

Daarna ben ik nog met een paar water gaan halen in de supermarkt en wat gaan schrijven en toen gingen we alweer eten, dus was de dag alweer voorbij! We zitten nu even gezellig met zijn allen in de lobby :)

Sorry voor het lange lulverhaal, ik heb nog niets een alles verteld want ik ben kapot haha, maar ik hoop dat jullie het leuk vinden! We zullen proberen morgen weer wat te schrijven!

Ohja en de bergen zijn echt super mooi!

Liefs Evelien

Hallo! Ik ben Mariam..

Hallo allemaal!

Mijn naam is Mariam El Maslouhi.. Ik ben 21 winters oud en studeer Toegepaste Psychologie in Leiden! Naast mijn studie lees is veel, werk ik en vind ik het heerlijk om met vrienden leuke dingen te gaan doen!

Ik heb eerder vrijwilligers werk gedaan in Marokko en heb daar in 10 maanden zoveel geleerd en heeft mij als persoon verandert.

Ik heb daar mijn passie voor vrijwilligerswerk ontdekt. Je krijgt er zoveel veel terug en voor mij is het meer belonend dan betaald werk!

Ik hoop in Roemenie veel te leren van de Roemeense jeugd en ook natuurlijk van mijn lieve reisgenootjes!!

kus en tot in Roemenie!!

Even voorstellen: Maria

Aloha!

Ik ben Maria en ik ben 21 jaar. Ik studeer Internationale Ontwikkelingsstudies in Wageningen. Naast mijn studie werk ik ook voor Unlimited, een tijdschrift over jongvolwassenen met een chronische ziekte of beperking.

Al van jongs af aan droom ik van verre reizen maken en de hippie in mij hoopt nog steeds dat iedereen op een dag gelukkig en met bloemen in het haar door het leven gaat. De afgelopen jaren ben ik een beetje de wereld rondgezworven om te ontdekken wat 'armoede', 'ziekte', en 'onderdrukking' voor mensen betekent. Wanneer ik in het buitenland ben, werk ik voor projecten en in Nederland doe ik draagvlakversterkende activiteiten. Acties op scholen en op de universiteit, maar ook via mijn werk als reisreporter probeer ik mensen een kijkje in de wereld te geven.

Nu reis ik dus met deze gezellige groep mee naar Roemenië. Ik ben ontzettend benieuwd hoe het zal zijn. We gaan samen met Nederlandse en Roemeense jongeren theater maken. Via sociaal theater is het makkelijker om over dingen te praten waar je anders niet zo makkelijk over zou beginnen. Hoe is het voor een Roemeense jongere omziek of beperkt te zijn?Hoevoelt het om om welke reden dan ook gediscrimineerd te worden? Waar dromen wevan? Hoe zie jij mij, hoe zie ik jou en hoe zie ik mezelf?

Ik heb ontzettend veel zin om samen in dit avontuur te springen! Nog een paar dagen en dan trekken we door de Roemeense bergen...